Zinalrothorn

Torni tàs Alps pendent quate jorns. D’ençà de Zermatt, enlinham eth camin qu’amie tara val der Arben, jos ues bromes de tronada e ath pè dera nòrd deth Matterhorn. Aguesta ribèra ei solitària, inospita e sauvatja, coma en serà era via qu’empreneram deman d’ençà deth sòn refugi bivac. Èm en ua sòrta de fortificacion rocosa, ara quau s’accedís per miei d’ua via herrada. Eth sopar ei plen d’arrirs destenudi. Pera net enlà, mos activam entà trobar era vira que mos portarà tara cresta der Arbengrat. Era rota non da trèva. Non ei dificila, mès cau èster abituat a botjar-se per ròca e er emplec deth materiau d’escalada. Er aire buhe heired ath long dera arèsta. Tot just podem hèr-mos un lòc en estret tuc der Ober Gabelhorn. Le baisham ara seguida, pr’amor qu’encara demore un camin de ràpels encadeadi pera cresta de Wellenkuppe. Eth pas mès imponent ei eth deth Gran Gendarme, que subergés entre ua passarèla de nhèu dura que baishe enquiath un hons luenhan e diboishe era cara mès bèra d’aguesta montanha que quauqu’un definís coma era mès beròia des Alps, damb permís deth Cervin. Encara caushigaram un glacièr entà arribar ath refugi deth Rothorn, en aguesta trauèssa tan complèta e exigenta. Podem dinar e sopar e, as ores, tornam a èster en marcha tà arténher eth Zinalrothorn, a mès de 4.200 mètres, un shinhau mès dificil, mès qu’escalam mès leugèrs e segurs, en tot hicar-mos per un pas atletic suspenut sus es abismes. Encara me demorarà un jorn tà estirar es cames enes facils Breithorns, mès ací compreni qu’eth temps ei quauquarren qu’er uman possedís tà mesurar es causes, mès qu’ei ua forma deth sens intèrn, coma diderie Kant, qu’eth temps d’ací naut ei diferent e qu’ei possible sospéner-le en aguest pas aèri coma un instant d’eternitat.